Eerste werkdag

De redactieruimte van de krant is nog vrijwel verlaten als ik iets voor twaalf uur binnenwandel. Bureaus met iMacs erop staan in groepjes van vier of zes gegroepeerd, de grote ramen geven een weids uitzicht op de stad. Mijn nieuwe baas M. loopt me met uitgestrekte hand tegemoet. 'Welcome!' roept hij joviaal. 'Please step into my humble office.' Zijn glazen mini-kantoortje is behangen met vlaggen van verschillende landen, het bureau ligt bezaaid met papieren. M. stelt vast dat ik graag parttime wil werken. In een land waar een 48-urige werkweek de norm is, zijn werktijden van 12.00 tot 18.00 uur een luxe. Vijf dagen per week en niet in de weekenden: ook een luxe.

M. wil eerst een week kijken wat voor vlees hij in zijn glazen kuip heeft gehaald. Daarna kunnen we verder praten over arbeidsvoorwaarden en andere zaken. 'Tayeb?' Tayeb, okee, dat is goed. Hij leidt me over de redactie, stelt me links en rechts aan wat mensen voor, wijst me waar de wc is en laat zien hoe ik aan een kop thee kom. Hier geen koffieautomaat, maar een man met een fez op het hoofd die het gevraagde naar je bureau brengt.

Mijn bureau staat recht voor de deur van het glazen kantoortje. 'So I can keep an eye you. If your work is no good, I can easily shoot you.' Hij maakt het gebaar van het overhalen van een trekker. M. is een grappenmaker, merk ik, die ik waarschijnlijk niet teveel tegen de haren in moet strijken. Hij heeft drie stukken kopij voor me om te redigeren, dus ik kan direct aan de slag. Terwijl ik het stijlboek doorblader van de redactie, melden zich voortdurend mensen bij het kantoortje. Als ze binnenlopen roept M. dat ze zich moeten omdraaien als ze de nieuwe Hollandse willen ontmoeten. 'Say something in Dutch', blaft hij geamuseerd. 'I want to learn your crazy language. You must teach me.'

Collega A. wordt aangewezen om mijn werk te bekijken. Al gauw roept hij me bij zich. 'What did you do with this copy? I'm sorry, but this is no good, really.' De opluchting is groot als blijkt dat hij een originele, onbewerkte versie voor zich heeft. 'Aahhh, much better. Good choices, you're fine.' Ik vraag hem of het gebruikelijk is dat voor een nieuwsbericht maar één bron wordt geciteerd, een anonieme bron bovendien. 'Unfortunately, yes, it happens all the time. This is Saudi. People don't like to see their names in a newspaper.'

Op gezette tijden verlaten de moslims op de redactie hun bureau om te bidden in een ander glazen kantoor. Op de wc vraagt een briefje gebruikers de ruimte netjes achter te laten en vooral ook gemorst water door wudu (rituele reiniging voor het gebed) even op te dweilen. Lang niet iedereen bidt. Maar ook de fanatieke gelovigen - te herkennen aan een gekoesterde, lichtbruine vlek op het voorhoofd, dat kennelijk veelvuldig in aanraking komt met het gebedskleed - zijn verder heel ontspannen. Mannen en vrouwen werken hier zij aan zij. Ze maken grapjes, delen plaagstootjes uit, behandelen elkaar als gelijkwaardig. Alleen al om die ervaring wil ik graag werken op deze redactie.

Verjaardagsstress

Als nieuweling in SA kijk ik ernaar uit binnenkort mijn verjaardag te vieren met mijn nieuwgevonden kennissenkring. Ik nodig die ochtend wat vrouwen uit voor koffie en taart bij het zwembad. Het zwembad! Nooit eerder vierde ik mijn novemberverjaardag in zo'n zomerse setting. De vrouwen komen uit Nederland, Pakistan, Egypte, Groot-Brittannië en Zuid-Afrika. Ik ben van plan zelf wat taarten te bakken en laat voor de sophisticated touch lekkere macarons aanrukken van Paul, de pas geopende Franse boulangerie/patisserie in Jeddah.

Klinkt easy, toch? Bovendien komt mijn maid N. helpen om alle koffie in te schenken en taart aan te snijden. Behoorlijk luxe. Toch vind ik het spannend, net als altijd. Komen ze wel en wordt het wel gezellig? Stress, zo'n verjaardag aan de andere kant van de wereld, maar gelukkig leuke stress.

Werkende vrouw

Vanmorgen had ik mijn kortste zakelijke kennismakingsgesprek ooit. Tien minuten binnen geweest, maximaal. En ik geloof dat ik kan uitzien naar leuk nieuw werk. Als eindredacteur voor een landelijk, Engelstalig dagblad in Saudi Arabië. De naam van deze krant laat ik achterwege, om dit weblog anoniem te houden. Maar: wow! How good is that?! Editor in Saudi, dát staat leuk op mijn cv!

Er zijn een hoop werkende vrouwen in Saudi Arabië. Sommigen doen dat helemaal officieel, met een eigen werkvisum. Vaak werken ze in de gezondheidszorg, of als nanny of maid, of in het onderwijs. Velen werken zonder werkvisum. Er is me al verschillende keren werk aangeboden als juf voor een kleuterklas of op een preschool, een soort kinderdagverblijf. Dat lijkt me ontzettend zwaar, zo'n hele dag met andermans kleintjes. Bovendien heel verantwoordelijk werk en met een waardering die daarmee nauwelijks in verhouding staat. Petje af voor de mensen die het doen, mijn geduld reikt helaas niet ver genoeg om zoiets aan te kunnen.

Mijn gesprekspartner legt mijn cv voor aan de hoofdredacteur en belt, insha'allah, over een aantal dagen met een voorstel voor een parttime overeenkomst. Klinkt goed. Ik ben benieuwd!

Al Wahbah crater

Vorige week was het hier vakantie, vanwege de Hajj-periode, die wordt afgesloten met het Slachtfeest. De hele stad ligt dan op z'n gat en veel expats grijpen dit weekje aan voor een korte vakantie. Wij gingen een nachtje kamperen bij Al Wahbah crater, midden in de woestijn.

De nogal sleets geraakte term 'in the middle of nowhere' krijgt hier weer een jeugdige gloed en hernieuwde betekeniskracht. Na zo'n twee uur comfortabel rijden hield de weg op. Het asfalt verzandde in de woestijn, wég weg. De juiste rijrichting werd nu aangegeven door weinig meer dan de vage bandensporen van een voorganger en - goddank - de uitstekende gps van een ervaren medereiziger. Nog twee uur rijden te gaan naar de krater.

Onze karavaan van zes stuiterende SUV's, wolken stof en zand wegspuitend, kreeg regelmatig bekijks. Kamelen en dromedarissen stapten traag voort of stonden midden op ons pad stil. De driehoekige waarschuwingsborden met een kameel in het midden, waren meer dan alleen een grappige photo opportunity.

Al Wahbah crater: prachtig en intens ruig - net als de tot basalt versteende lavastromen die heuvelachtige, prehistorische sporen trekken door het zandland, alsof ze een paar weken terug nog kokend heet waren. In de beschutte zandkommen tussen de basaltruggen in zetten we ons kamp op. Onze splinternieuwe iglo stond verrassend snel en bood royaal plek aan vier matrasjes en slaapzakken. Dát viel mee! Intens tevreden over deze aankoop bekeek ik de bezigheden van de medereizigers. Die hadden zich op de borrel gestort en de voorbereiding van het avondeten. De meegenomen klaptafels werden volgezet met paté, tarte tatin van gecaramelliseerde rode ui, Zuid-Afrikaanse boerewors, bietensalade, voorgebraden kipkluifjes... Alles natuurlijk home made. Wij hadden een zak gemengde noten meegenomen en een bus Pringles. En vergelijkbaar allooi voor het diner. Ach, we hebben héérlijk gegeten, een prachtig fik gestookt en weer wat geleerd voor een volgende keer.