Twee uur later

De wisseling van zomer- naar wintertijd geldt niet wereldwijd. In Saudi Arabië gaat nu de zon onder op min of meer hetzelfde uur als over een paar maanden. Daarom doen we er hier niet aan en is het hier tot eind maart twee uur later dan in Nederland.

Ik zal m'n best doen dat in gedachten te houden en jullie niet te bellen als ik om 8 uur 's morgens terug ben van het rondje schoolbus naar Jeddah Prep.

Pepernoten DIY

Morgen is het United Nations Day op de school van J. Elk kind neemt een snack of gerechtje mee dat typisch is voor het land van herkomst. Leuk, zo'n internationale school! En een perfecte aanleiding om zelf pepernoten te leren bakken. In Nederland is iedereen vast alweer volgevreten met het in september verguisde Sinterklaassnoepgoed. Hier heb ik natuurlijk nog geen noot gezien. Logisch, zo'n vent in christelijke kledij - met een groot gouden kruis op zijn mijter bovendien! - is natuurlijk onwelkom hier.

Elk kind wordt bovendien op school verwacht in nationaal kostuum. De container met onze spullen, inclusief verkleedkist, staat nog op de kade in de haven van Jeddah. Gelukkig bood een Nederlandse moeder, met een zoontje van J's leeftijd, diens blauwe kiel en boerenzakdoek aan om onze natie in te vertegenwoordigen bij Jeddah Prep. Ook had zij een goed recept voor peperkoek. Als ik het deeg tot kleine balletjes draai, doet dat 't vast ook goed als pepernotenbasismateriaal. Als het nou ineens helemaal mislukt, neemt J. gewoon de zak met verkoolde stompjes mee naar school: Oud-Hollandsche Pietenschmink!















Ze zijn gelukt!

Tienminutengesprekje

'Mammaaaa! Mah!! Maaaaaaahhh!!' Het smartelijke, hysterische brullen, compleet met dikke tranen die vanaf zijn bolle wangetjes tegen de dubbelwandige getinte ramen van de nursery aanspatten, terwijl hij zich probeert los te rukken uit de houdgreep van twee ervaren juffen, is nu gelukkig alweer een week of twee verleden tijd. 'Ik heb niet gehuild', zegt zoontje J. (3) telkens trots als ik 'm tegen 13 uur kom halen. Een goed teken.

'Was het leuk op school?' Ja, dat was het. J. is bepaald scheutig met zijn schoolverhalen. Hij kleit, zingt liedjes, speelt met de blokken en de poppen. Goed om te horen, want het is niet de bedoeling dat ik de juffen op het schoolplein aanspreek voor een evaluatie van m'n kleintje. Mijn informatie haalde ik tot voor kort vooral uit J's vrijwillige bijdragen. 'We gingen zwemmen en ik heb mijn neus nat gemaakt onder water.' Kennelijk letten de zweminstructeurs er hier ook op dat kinderen eerst 'watervrij' zijn voordat ze leren zwemmen. Een geruststellende gedachte. 'E. is mijn vriend. Mag ze bij mij komen spelen?' Goed zo, hij maakt kennelijk vrienden, ondanks dat hij geen Engels spreekt. Maar hoe gaat 't nou echt met 'm in de klas?

Een paar dagen geleden ontving ik ineens een uitnodiging van de juf. 'This is an opportunity to meet with the class teacher and discuss how your child has settled in and adjusted to his new class.' Wow, een echt tienminutengesprekje! Wat leuk! Dan zou me waarschijnlijk ook eens duidelijk worden wie van al die juffies nu die van J's groep is. Het bleek de aardigste te zijn, een jonge vrouw met een vrolijke, vriendelijke uitstraling die ik in gedachten al erg op haar plek had gevonden bij J's voormalige kinderdagverblijf in Amsterdam.

Iets nieuws kon de juf me eigenlijk niet vertellen tijdens ons gesprek. Geeft niet, ook dat draagt bij aan mijn geruststelling. Het gaat 'gewoon' prima met 'm.

Dingen die je doet voor een afspraak

In Nederland ging ik elke drie maanden naar het ziekenhuis om de stand van zaken op te nemen met mijn internist. Ik heb diabetes, waarvoor ik insuline gebruik. Door die insuline heel precies te doseren, probeer ik ervoor te zorgen dat het glucosegehalte in mijn bloed een gezonde hoeveelheid zo dicht mogelijk benadert. Mijn internist bekeek in hoeverre dat was gelukt in de voorafgaande periode, en ook of gerelateerde bloedwaarden (zoals cholesterol) gezond waren gebleven. Elk kwartaal een soort mini-gezondheidsexamen.

In Saudi Arabië moest ik zelf op zoek naar een internist. Best lastig, want: wie is de beste internist, met de meeste kennis van diabetes en bij welk ziekenhuis werkt hij? En dan nog: hoe maak je een afspraak met zo iemand? Het GNP Hospital leek goed. Ik besloot ze te bellen voor een afspraak.

Het verrast me telkens weer hoe een relatief eenvoudig voornemen ('ik pak de telefoon en maak een afspraak') kan escaleren tot een volslagen 'rage against the machine'. Toch gebeurt het me steeds weer. Het langdurige keuzemenu van het GNP ('press 9 for English') bracht me uiteindelijk - nadat ik verschillende keren op een dood spoor belandde - bij een echte, levende medewerkster. Alhoewel?

'Can you hear me? Do you speak English?'
- 'Hello?'
'I would like to make an appointment.'
- 'Hello?'
'You. Speak. English?'
- 'Hello?'
'Yes. Hello. I need appointment.'
- 'tuut.. tuut.. tuut'
'WTF?!?!??!?!?'

Een dergelijk bloeddrukverhogend gesprek voerde ik verschillende keren met deze medewerkster (als er al werd opgenomen). Toen na zeker twaalf(!) vruchteloze pogingen bij toeval een collega opnam, dacht ik uiteindelijk jackpot te scoren. Ze vroeg me herhaaldelijk om het nummer van mijn verblijfsvergunning, mijn ziektekostenverzekering, mijn mobiele telefoon, totdat ze plotsklaps blafte: 'Sunday, 9.20'. Wat? Heb ik dan een afspraak? Met wie? 'Sunday, 9.20', herhaalde ze kortaf, voordat ze rücksichtslos de telefoon ophing. Overigens is deze frustrerende behandeling geen reden om neerbuigend te doen over Saudische gezondheidsinstanties: in Nederland heb ik echt vergelijkbare telefoongesprekken gevoerd.

Maarrr... Had ik nou een afspraak of niet? Een Arabisch-sprekende vriendin op de compound was zo aardig het GNP nogmaals voor me te bellen om mijn afspraak te verifiëren. Stond niets over in de boeken, ik had me alle moeite kunnen besparen. Haar advies: ga gewoon 's morgens vroeg bij ze langs. De kans is groot dat je dan direct wordt geholpen.

Vanmorgen om half 9 zat ik in de vrijwel lege wachtruimte van de afdeling Internal Medicine. Een kwartier later liep ik de spreekkamer binnen van een Syrische, vrouwelijke internist, gespecialiseerd in diabetes. Zó werkt het hier dus!

Indiaas feest

Braziliaanse C., die ik ontmoette tijdens een barbecue op de compound, vroeg me een paar dagen geleden of ik te porren was voor een feestje van Indiase vrouwen. Een traktatie! Eind van de middag stond de taxi klaar om ons groepje van vijf vrouwen door het spitsuur te loodsen naar een hotel aan de andere kant van de stad. Voor het feest was de hele bovenverdieping afgehuurd, die nu alleen toegankelijk was voor dames.

In kleurige sari's en andere flonkerende gewaden draaiden en zwaaiden de vrouwen blootsvoets over de dansvloer. (Filmpje!) Het leek wel een choreografie, maar 'zo dansen ze allemaal, altijd. Het is heel traditioneel', wist een van de compoundvrouwen met wie ik hier was. Later op de avond was er een dans met houten stokken. Iedereen moest meedoen en kreeg twee kleine knuppels in de hand geduwd. Ik ook. De helft van de vrouwen stond in de binnenste kring, de andere helft in de buitenste. Op de maat van de muziek werden de stokken tegen elkaar geslagen volgens een min of meer vast patroon. Sommigen deden dat heel sierlijk, anderen leken vooral een lekkere harde lel te willen geven. (Nog een kort filmpje.)

Ter afsluiting was er een uitgebreid Indiaas buffet, met naanbrood, groentenschotels, kipspiesjes en iets met vis in een saus die mijn slokdarm asfalteerde. Héét! Maar erg lekker allemaal. Topavond.

Op stap zonder de kinderen

Vanavond gaan T. en ik op pad. Met z'n tweeën. Voor het eerst in - whoaaa! - een half jaar! En op welke spannende locatie gaan we onze liefde voor elkaar vieren? Samen een stevig glas sap heffen en ons niet-aflatende vertrouwen beklinken in een zonnige toekomst? Om acht uur start de ledenvergadering van de lokale Nederlandse Vereniging, de NV Jeddah. Rock 'n roll, wild child! Leuk om weer wat mensen te leren kennen binnen de vereniging waarvan ik mogelijk bestuurslid word.

Onze maid N. bleek geen bezwaar te hebben tegen een extra taak als oppas. Ze stopt ze in bad, legt ze in bed en kijkt daarna wat televisie, verwacht ik. Dat gaat vast prima. Onze kinderen hebben inmiddels een gezamenlijke actieve en passieve woordenschat van zeker twintig woorden Engels, dus ze zullen zich wel redden, hoop ik. Dan kunnen T. en ik een volgende keer écht los!