Eerste werkdag

De redactieruimte van de krant is nog vrijwel verlaten als ik iets voor twaalf uur binnenwandel. Bureaus met iMacs erop staan in groepjes van vier of zes gegroepeerd, de grote ramen geven een weids uitzicht op de stad. Mijn nieuwe baas M. loopt me met uitgestrekte hand tegemoet. 'Welcome!' roept hij joviaal. 'Please step into my humble office.' Zijn glazen mini-kantoortje is behangen met vlaggen van verschillende landen, het bureau ligt bezaaid met papieren. M. stelt vast dat ik graag parttime wil werken. In een land waar een 48-urige werkweek de norm is, zijn werktijden van 12.00 tot 18.00 uur een luxe. Vijf dagen per week en niet in de weekenden: ook een luxe.

M. wil eerst een week kijken wat voor vlees hij in zijn glazen kuip heeft gehaald. Daarna kunnen we verder praten over arbeidsvoorwaarden en andere zaken. 'Tayeb?' Tayeb, okee, dat is goed. Hij leidt me over de redactie, stelt me links en rechts aan wat mensen voor, wijst me waar de wc is en laat zien hoe ik aan een kop thee kom. Hier geen koffieautomaat, maar een man met een fez op het hoofd die het gevraagde naar je bureau brengt.

Mijn bureau staat recht voor de deur van het glazen kantoortje. 'So I can keep an eye you. If your work is no good, I can easily shoot you.' Hij maakt het gebaar van het overhalen van een trekker. M. is een grappenmaker, merk ik, die ik waarschijnlijk niet teveel tegen de haren in moet strijken. Hij heeft drie stukken kopij voor me om te redigeren, dus ik kan direct aan de slag. Terwijl ik het stijlboek doorblader van de redactie, melden zich voortdurend mensen bij het kantoortje. Als ze binnenlopen roept M. dat ze zich moeten omdraaien als ze de nieuwe Hollandse willen ontmoeten. 'Say something in Dutch', blaft hij geamuseerd. 'I want to learn your crazy language. You must teach me.'

Collega A. wordt aangewezen om mijn werk te bekijken. Al gauw roept hij me bij zich. 'What did you do with this copy? I'm sorry, but this is no good, really.' De opluchting is groot als blijkt dat hij een originele, onbewerkte versie voor zich heeft. 'Aahhh, much better. Good choices, you're fine.' Ik vraag hem of het gebruikelijk is dat voor een nieuwsbericht maar één bron wordt geciteerd, een anonieme bron bovendien. 'Unfortunately, yes, it happens all the time. This is Saudi. People don't like to see their names in a newspaper.'

Op gezette tijden verlaten de moslims op de redactie hun bureau om te bidden in een ander glazen kantoor. Op de wc vraagt een briefje gebruikers de ruimte netjes achter te laten en vooral ook gemorst water door wudu (rituele reiniging voor het gebed) even op te dweilen. Lang niet iedereen bidt. Maar ook de fanatieke gelovigen - te herkennen aan een gekoesterde, lichtbruine vlek op het voorhoofd, dat kennelijk veelvuldig in aanraking komt met het gebedskleed - zijn verder heel ontspannen. Mannen en vrouwen werken hier zij aan zij. Ze maken grapjes, delen plaagstootjes uit, behandelen elkaar als gelijkwaardig. Alleen al om die ervaring wil ik graag werken op deze redactie.