In Nederland ging ik elke drie maanden naar het ziekenhuis om de stand van zaken op te nemen met mijn internist. Ik heb diabetes, waarvoor ik insuline gebruik. Door die insuline heel precies te doseren, probeer ik ervoor te zorgen dat het glucosegehalte in mijn bloed een gezonde hoeveelheid zo dicht mogelijk benadert. Mijn internist bekeek in hoeverre dat was gelukt in de voorafgaande periode, en ook of gerelateerde bloedwaarden (zoals cholesterol) gezond waren gebleven. Elk kwartaal een soort mini-gezondheidsexamen.
In Saudi Arabië moest ik zelf op zoek naar een internist. Best lastig, want: wie is de beste internist, met de meeste kennis van diabetes en bij welk ziekenhuis werkt hij? En dan nog: hoe maak je een afspraak met zo iemand? Het GNP Hospital leek goed. Ik besloot ze te bellen voor een afspraak.
Het verrast me telkens weer hoe een relatief eenvoudig voornemen ('ik pak de telefoon en maak een afspraak') kan escaleren tot een volslagen 'rage against the machine'. Toch gebeurt het me steeds weer. Het langdurige keuzemenu van het GNP ('press 9 for English') bracht me uiteindelijk - nadat ik verschillende keren op een dood spoor belandde - bij een echte, levende medewerkster. Alhoewel?
'Can you hear me? Do you speak English?'
- 'Hello?'
'I would like to make an appointment.'
- 'Hello?'
'You. Speak. English?'
- 'Hello?'
'Yes. Hello. I need appointment.'
- 'tuut.. tuut.. tuut'
'WTF?!?!??!?!?'
Een dergelijk bloeddrukverhogend gesprek voerde ik verschillende keren met deze medewerkster (als er al werd opgenomen). Toen na zeker twaalf(!) vruchteloze pogingen bij toeval een collega opnam, dacht ik uiteindelijk jackpot te scoren. Ze vroeg me herhaaldelijk om het nummer van mijn verblijfsvergunning, mijn ziektekostenverzekering, mijn mobiele telefoon, totdat ze plotsklaps blafte: 'Sunday, 9.20'. Wat? Heb ik dan een afspraak? Met wie? 'Sunday, 9.20', herhaalde ze kortaf, voordat ze rücksichtslos de telefoon ophing. Overigens is deze frustrerende behandeling geen reden om neerbuigend te doen over Saudische gezondheidsinstanties: in Nederland heb ik echt vergelijkbare telefoongesprekken gevoerd.
Maarrr... Had ik nou een afspraak of niet? Een Arabisch-sprekende vriendin op de compound was zo aardig het GNP nogmaals voor me te bellen om mijn afspraak te verifiëren. Stond niets over in de boeken, ik had me alle moeite kunnen besparen. Haar advies: ga gewoon 's morgens vroeg bij ze langs. De kans is groot dat je dan direct wordt geholpen.
Vanmorgen om half 9 zat ik in de vrijwel lege wachtruimte van de afdeling Internal Medicine. Een kwartier later liep ik de spreekkamer binnen van een Syrische, vrouwelijke internist, gespecialiseerd in diabetes. Zó werkt het hier dus!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten