'Mammaaaa! Mah!! Maaaaaaahhh!!' Het smartelijke, hysterische brullen, compleet met dikke tranen die vanaf zijn bolle wangetjes tegen de dubbelwandige getinte ramen van de nursery aanspatten, terwijl hij zich probeert los te rukken uit de houdgreep van twee ervaren juffen, is nu gelukkig alweer een week of twee verleden tijd. 'Ik heb niet gehuild', zegt zoontje J. (3) telkens trots als ik 'm tegen 13 uur kom halen. Een goed teken.
'Was het leuk op school?' Ja, dat was het. J. is bepaald scheutig met zijn schoolverhalen. Hij kleit, zingt liedjes, speelt met de blokken en de poppen. Goed om te horen, want het is niet de bedoeling dat ik de juffen op het schoolplein aanspreek voor een evaluatie van m'n kleintje. Mijn informatie haalde ik tot voor kort vooral uit J's vrijwillige bijdragen. 'We gingen zwemmen en ik heb mijn neus nat gemaakt onder water.' Kennelijk letten de zweminstructeurs er hier ook op dat kinderen eerst 'watervrij' zijn voordat ze leren zwemmen. Een geruststellende gedachte. 'E. is mijn vriend. Mag ze bij mij komen spelen?' Goed zo, hij maakt kennelijk vrienden, ondanks dat hij geen Engels spreekt. Maar hoe gaat 't nou echt met 'm in de klas?
Een paar dagen geleden ontving ik ineens een uitnodiging van de juf. 'This is an opportunity to meet with the class teacher and discuss how your child has settled in and adjusted to his new class.' Wow, een echt tienminutengesprekje! Wat leuk! Dan zou me waarschijnlijk ook eens duidelijk worden wie van al die juffies nu die van J's groep is. Het bleek de aardigste te zijn, een jonge vrouw met een vrolijke, vriendelijke uitstraling die ik in gedachten al erg op haar plek had gevonden bij J's voormalige kinderdagverblijf in Amsterdam.
Iets nieuws kon de juf me eigenlijk niet vertellen tijdens ons gesprek. Geeft niet, ook dat draagt bij aan mijn geruststelling. Het gaat 'gewoon' prima met 'm.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten