Eén jaar verder

Inmiddels, na een blogzomerstopje, is het misschien tijd voor een kort moment van overpeinzing.

In januari 2011 stond ons besluit vast: we gaan naar Saudi-Arabië. T. zou daar gaan werken, de kinderen zouden er hopelijk Engels leren spreken en naar school gaan. En ik hoopte me er ook te zullen gaan vermaken. Nu (ongeveer) een jaar geleden gebeurde het dan echt. Eindelijk, eindelijk, na maanden van hangen en wurgen, kwamen de kinderen en ik óók aan in Jeddah.

Maar hoe bevalt het nou, daar in de zandbak? Hebben jullie het echt wel naar je zin daar, of doen jullie een beetje alsof, met die foto's op Facebook en positieve berichten? Word je daar als Westerling zeker hufterig behandeld? Maar in de grote hotels, dáár kun je toch wel een biertje krijgen? (Stuk voor stuk waarlijk gestelde vragen. Heel begrijpelijk, want wie gaat nou voor z'n plezier naar Saudi-Arabië?)

In 2013 zouden we, volgens ons oorspronkelijke plan, na twee jaar weer teruggaan naar Nederland. Maar ach, we zijn er pas net! T. en ik hebben allebei een leuke baan. De kinderen hebben vriendjes met wie ze graag spelen en een school waar ze met plezier heen gaan en waar ze (denk ik) meer leren dan ze in Nederland zouden doen. Het is hier elke dag lekker warm. Er is een aangename mengeling van (voor ons, nog steeds) extreme luxe en een beetje afzien.

Het leukst aan deze periode vind ik dat ik vrijwel elke dag verrast wordt. Een paar dagen geleden kwam mijn wat bedeesde collega A. de redactie binnenlopen, de handen kunstig bekringeld met krullerige hennatekeningen. 'Hoe was je weekend?' Ach, haalde ze verlegen haar schouders op, het ging wel. 'Wat zijn je handen prachtig, laat 'ns zien, had je een feestje?' Nou ja, ik ben gisteren verloofd. Haar aanstaande 'leek haar wel aardig'. Ze had 'm tijdens het verlovingsfeest niet gezien, maar voorafgaand aan Ramadan was hij met z'n moeder samen om haar hand komen vragen. Toen hadden ze kort contact gehad. Hij deed iets in de IT, het was vast een goede partij. Het huwelijk staat gepland in april. (Ja, dat klinkt allemaal bizar en dat IS het natuurlijk ook. En gelukkig niet alleen voor mij. Ik zag meer vrouwen om me heen de losgevallen onderkaak weer even dichtklappen.)

Vandaag kwam ik thuis vanuit mijn werk en zag de kinderen zelfgemaakte cupcakes versieren. Een kooksessie, liefdevol begeleid door onze hulp N. Onverwachte gast aan tafel was een dierbaar compound-vriendinnetje van R. van wie ze voor de zomer in een tranendal afscheid had genomen. Het meisje zou verhuizen naar Riyadh en tot nooit meer ziens. Tijdens de zomer waren de plannen alsnog gewijzigd. R. logeert vannacht bij haar en was erg gelukkig.

'Wat zullen we doen met de Haj?' vroeg T. gisteravond. Haj is elk jaar de belangrijkste periode waarin moslim-pelgrims een heilige tocht ondernemen naar Makkah en daar verschillende riten doorlopen. Dit jaar valt die periode eind oktober. Voor niet-moslims betekent het lekker een paar dagen vrij. 'Zullen we naar Dubai? Of naar Oman?' Ook al zouden we misschien niet exact naar de gelinkte locaties gaan, het lijkt me allemaal heerlijk en nu kunnen we het doen. Vind ik dikke vette luxe.

En ja, het is ook afzien. Het lekkere weer is soms ronduit snoeiheet. Gechauffeurd worden door een driver is soms net zo stressvol als zelf achter het stuur zitten in dit verkeer vol blinde zelfoverschatters. Eenvoudige klusjes blijken steeds weer opnieuw nodeloos tijdrovend. Maar ach, wat boeit dat nou? Bijna dagelijks verrast worden is toch het leukste dat er is?