Hordenlopen in abaya

Na de landing op King Abdulaziz international airport in Jeddah stapte ik een compleet nieuwe dimensie binnen. Zó genadeloos warm maakte ik het zelden mee als op die vliegtuigtrap; alsof je bent ingesloten in een mega-droogkap. De shuttlebus naar de terminal was al behoorlijk vol. Toch waren er zitplaatsen vrij. De mannen (in witte thobe) staan, vrouwen (in zwarte abaya, met sluier) mogen zitten. Gunstige lokale gewoonte, ik paste me moeiteloos aan.

In de terminal vormden zich de rijen voor de visa-controle. Rijen voor pelgrims, op weg naar Mekka. Rijen voor inwoners van de golfstaten. Een rij voor diplomaten en zakenlieden. Maar nergens een rij voor 'overigen'. Uhhmmm...? Een vriendelijke militair van hooguit 16 jaar oud stapte op me af en begeleidde me - in het Arabisch - naar een redelijk korte rij. Kreeg ik, als alleenreizende vrouw met twee kinderen, een voorkeursbehandeling? Na een volle dag reizen en met inmiddels zicht op T. via de schuifdeuren, was ik daar erg aan toe.

Maar nee, ineens lag de voortvarende controle stil. Net toen ik aan de beurt was, verliet 'mijn' controleur zijn post. Wat nu? Zijn naaste collega bleef wel zitten, maar zijn rij was enorm. T. zwaaide bijna zijn arm uit de kom. Aan het geduld van de kinderen kwam het einde rap in zicht. Ik had 't gehad: waar bleef die vent?! De zittenblijver wenkte. Ik mocht de paspoorten bij hem neerleggen en voordringen. Oh joy! Elektronische vingerafdrukken en portretfoto laten maken aan de balie. Stempels, formulieren en we zijn binnen!

Volgende horde: de bagagecarroussel. Een kruier (hier bestaan ze nog, lang leve de verborgen werkloosheid!) diende zich aan, klaar om mijn koffers op z'n kar te laden. Lang verhaal kort: geen koffers, formulieren invullen aan de lost luggage balie ('What is telephone number for your husband?') en dóór naar de schuifdeuren, naar T.

De blijdschap op het gezicht van de man, die mijn kinderen om de nek sprongen en die ik volgens protocol kort de hand schudde, is gelukkigmakend. Het is heerlijk om weer met z'n vieren te zijn.