Overvloed in Ethiopië

Wie geen zin heeft in een blog waarin buitensporige mazzel zich stapelt op weelderige luxe, raad ik sterk af verder te lezen.

De afgelopen vijf dagen was ik in Ethiopië, voor de reispagina van de krant. Mijn Italiaanse collega R. die er werkt als journalist, vroeg of ik zin had om de reis samen met haar te maken. Ze was nooit eerder in donker Afrika geweest - ik wel - en mijn gezelschap leek haar veilig en gezellig. Goed plan!
We sliepen er in luxehotels en resorts, genoten van een mani- en pedicure, massages en - dat moet ook gezegd - we zagen een land dat gezegend is met een rijke cultuur en ook wordt geteisterd door bittere armoede.

De laatste dag in Addis Abeba was gevuld met de zoektocht naar cadeaus voor collega's en familie, want dat hoort erbij. De terugvlucht zou om 00.40 uur vertrekken en om 3.30 uur landen. Geen ideale tijd. Gelukkig had de echtgenoot van mijn collega, die consul is in Jeddah, zich de laatste drie dagen aangesloten bij onze groep. Een ontzettend aardige vent, wiens baan zorgde voor onverwachte genades.

De consul en zijn gevolg - R. en ik - werden opgewacht naast de landingsbaan door een limousine met chauffeur. Op de kentekenplaat stond VIP. Terwijl de rest van onze groep in de bus stapte die naar de terminal reed, zoefden wij naar het koninklijke douane-portaal. Terwijl wij in een lounge vol kristallen kroonluchters en goudgerande spiegels genoten van een kopje mierzoete thee, ging de driver van consul en zijn vrouw op zoek naar de bagage. De bodyguards van de consul meldden zich: de Maserati van het consulaat stond klaar. Ze zeulden onze bagage in de achterbak, terwijl wij ons op de achterbank persten. Binnen een half uur na de landing stak ik de sleutel in mijn voordeur. Hmmm... Zou ik best aan kunnen wennen, zoiets.