Zaterdag breekt een nieuw tijdperk aan voor me, althans tussen 8.15 en 12.30 uur 's morgens op weekdagen. Dan zijn de kinderen naar school, T. naar z'n werk en ik heb ruim vier uur helemaal naar eigen wens te besteden. Wát een enorme luxe!
R. kwam, masha'allah, zonder onoverkomelijke problemen door haar assessment heen en gaat sinds dinsdag naar school. In haar nieuwe witte polo met school-embleem op de borst, een donkerblauwe rok en een verplichte blauwe zonnehoed op het hoofd stapte ze om kwart over 7 in de schoolbus van de compound. Bij aankomst op de parkeerplaats van de school kwam een leeftijdgenootje voor ons staan. 'Are you the new girl in my class? My name is M. and I'm from Egypt. Come with me, please. I'll show you around and introduce you to our class mates.' Uhh? Zulke uitzonderlijke sociale vaardigheden, compact samengesmolten in het lichaam van een zevenjarige, verwarden me nogal op deze vroege ochtend. De toegesnelde klasgenootjes waren al net zo begaafd in het verwelkomen van een nieuweling. 'Do you want to be my friend? You can sit with us if you like?' Heel lief allemaal, zouden hun moeders soms uit Stepford komen?
R. heeft genoten van de eerste dagen. Een groot pluspunt van de nieuwe school: er is een cafetaria. Daar kun je een pizzapunt kopen, voor maar 6 SR (ongeveer € 1,20). Véél lekkerder dan boterhammen met pindakaas. En overal staan watercoolers, waar je zelf een bekertje mag tappen. 'Net als bij scholen in tv-series!' Vanaf zaterdag (na ons weekend) gaat R. helemaal zelfstandig met de schoolbus. Oók net als op tv. Dan breng ik alleen J. nog naar school en haal 'm tegen lunchtijd weer op. Vier uur volslagen vrijheid. En ik weet zelfs al zo'n beetje wat ik wil gaan doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten