De blik

Dus T vertrekt deze week naar Saudi-Arabië, maar je weet niet wanneer?
'Nee, dat klopt. Zijn visum is op een haar na rond. Wanneer de finale stempels zijn gezet, kan het heel snel gaan.'

Het is ook nog onzeker wanneer jullie elkaar daarna weer zien?
'Dat hangt ervan af hoe snel de visa voor de kinderen en mij worden afgegeven. Het kan vier weken duren, maar ervaringsdeskundigen zeggen dat we moeten uitgaan van drie maanden. Die laatste termijn is gelijk aan T's proeftijd. Ondertussen zijn er hier nog wel wat klusjes te doen (zoals ons huis verhuren, auto verkopen, bakfiets op Marktplaats, de visa regelen, verhuizing rondbreien, abonnementen opzeggen, uitschrijven uit de gemeente, afscheidsfeestjes organiseren etc. etc.). Ik verwacht dus eerder over drie maanden te vertrekken dan over vier weken. Wie weet komt T tussendoor nog wel even naar Nederland, voor een cursus ofzo.'

In die tijd sta je er helemaal alleen voor, met al die megaklussen?
'Ehmm... Nee hoor, want ik heb gelukkig heel lieve familie en vrienden die me vast zullen helpen.'

Ergens tijdens zo'n praatje voel ik 'm opkomen bij mijn gesprekspartner. Aanzwellend als een vloedgolf. Het 'jij-liever-dan-ik'-knikje. De 'dat-allemaal-om-naar-Saudi-Arabië-te-gaan'-zucht. En dus die intens meewarige blik.

En TOCH lijkt het me allemaal zó de moeite waard.