Kinderpartijtje, Saudi-style

In de schooltas van J. vond ik een paar dagen geleden de uitnodiging voor het verjaarsfeestje van zijn vriendinnetje A. Op woensdagmiddag van 16.30 tot 19.00 uur in Stationary Fantasies. Ik was daar nog niet eerder geweest, maar ik had er al veel enthousiaste verhalen over gehoord. Terecht, zo bleek.

Veel Nederlandse ouders - onder wie ik zelf! - houden graag de gouden regel in ere voor verjaarspartijtjes: 'net zoveel genodigden als de leeftijd van de jarige, plus 1'. Lekker overzichtelijk. In Saudi-Arabië gelden andere regels. De hele klas is uitgenodigd én vriendjes van de compound én de kinderen van bevriende moeders. Ik telde zeker 27 kinderen, met ouders en nanny's.

De feestruimte was vrolijk versierd met slingers en ballonnen en aan de muur hing een fleurige wissellijst met de naam van de jarige. Handig, want Stationary Fantasies pakt de zaken commercieel en groots aan en op hetzelfde moment waren er nog drie feestjes gaande in het pand. Bij binnenkomst werd J's cadeau op een tafel gelegd, die zich rap vulde. Groot en veel is ook hier het adagium. Ik zag onder meer een elektrische, roze auto op kleuterformaat, verpakt in doorzichtig plastic.

Toen de meeste genodigden waren aangekomen, ging het partijtje van start. De kinderen stelden zich gedisciplineerd twee-aan-twee op en liepen achter een juf aan naar de 'keuken'. Daar wachtten een chocoladefontein en bergen marshmallows op grijpgrage kinderhandjes. Na een kwartier was het tijd voor het volgende onderdeel: een geëmailleerd emmertje versieren met speciale stiften. Daarna, hop, door naar de indoor speelruimte met veel klim- en glijtoestellen. Heel gaaf: de grond lag bezaaid met gekleurde schuimrubber ballen. Die pasten in de luchtdrukkanonnen en kon je afschieten. Het zag er geweldig uit en de kinderen genoten.

De moeders, nanny's en ook een paar vaders namen foto's van het eigen kroost en kwekten wat met elkaar. Er waren zachte eenhapsbroodjes en gefrituurde snacks van filodeeg. Iedereen vermaakte zich, wat een geweldig feest. De ouders die ik sprak, kenden J. allemaal bij naam, tot mijn stomme verbazing. Ik heb nog steeds moeite om de verschillende Hamza's en Farissen uit elkaar te houden. Met z'n hoogblonde kopje valt J. natuurlijk op in de klas. Ik moet er nog steeds aan wennen uitzondering te zijn in plaats van regel.

Aan het eind van het feest was het tijd voor taart. Een gigantisch gevaarte van twee verdiepingen, met een handgemaakte Minnie Mouse van suikerwerk erbovenop. De bovenste laag was al ruim voldoende om iedereen te voorzien van een stuk taart. Ook was er friet met kipnuggets voor de kinderen en een goedgevulde goody bag om de huisreis mee te aanvaarden.

Gelukkig hebben we J's verjaardag kortgeleden al gevierd, zonder dat we wisten van deze nieuwe standaard in kinderpartijtjes. Bij ons kwamen er wat kinderen van de compound spelen, er was taart en snoep en iedereen was blij. Volgend jaar ligt de lat misschien wel een stuk hoger.